Herinneringen van een kind in een jappenkamp

Oorlog

Na de aanval van de Japanners op Tarakan 11 januari 1942, vluchtten haar moeder, zijzelf, jongere zusje en broertje (nog een baby) op 24 februari 1942 uit Balikpapan met het laatste schip van de Koninklijke Pakketvaart Maatschappij naar Semarang, Java.

Vandaar reisden zij door naar Sarangang (bij Madioen). Zij verbleven daar met vijf gezinnen in een groot huis, alwaar zij één kamer kregen toegewezen. De B.P.M. had voor deze huisvesting gezorgd in de overtuiging dat het daar veiliger was dan in de oliehaven Balikpapan. Haar vader bleef in verband met zijn werkzaamheden achter en zij ontmoetten hem weer enige weken na de oorlog, toen ook hij het interneringskamp weer kon verlaten.

Begin 1943 vertrokken zij naar een tante in Soerabaja. Na verloop van een half jaar gingen zij naar het interneringskamp De Wijk, Soerabaja.

Vervolgens door de Japanners op transport gesteld naar het kloosterkamp Gedangan (foto rechts) in Semarang, van waaruit zij werden overgeplaatst naar het interneringskamp Halmaheira.

Zo zag een stukje van de buitenwereld er voor ons uit. Achterzijde van het klooster in Gedangan met de slaapzaal.

Voorzijde van het klooster met de poort.

beschrijving

Leren buigen!!

Geen Ot en Sien, maar Pim en Mien

Rechtsonder Sien een stempel (merk) van de Japanse bezetter.

Geluidsfragment uit “Oorlogsverhalen” (ong. 90 sec)

Niet op 15 augustus 1945, maar eerst op 23 augustus 1945 vernamen zij dat de oorlog voorbij was. Kort daarop vond haar vader alleen de drie kinderen via het Rode Kruis terug, want de moeder was al op 22 maart 1944 als gevolg van ziekte en ondervoeding overleden.

Samen met hem vertrokken zij naar Batavia; opnieuw in een kamp (Adek) ter bescherming tegen de Indonesische vrijheidsstrijders (de Bersiap tijd).

Uiteindelijk gingen zij op 1 februari 1946 met het Ms. “Indrapoera” naar Nederland en kwamen op 1 maart 1946 te Amsterdam aan.